سیل، خرابی‌های بسیاری را به بار آورد که جبران آن مشکل، پرهزینه و زمان‌بر است و متأسفانه جان بیش از 50 نفر از هموطنان را گرفت و بسیاری را مصدوم کرد. زمین های کشاورزی وسیع، جاده و پل‌های متعددی را ویران و خانه های مردم عزیز را تخریب نمود و احشام بسیاری تلف شدند.
نبی الله عشقی ثانی، کارشناس امور اجتماعی و مشاور در امور موسسات خیریه در این یادداشت می نویسد: در روزهای آغازین سال جدید، در ایامی که مردم مشغول دیدار‌های نوروزی و برگزاری مراسم عید مبارکی بودند، باران این نعمت الهی با حجمی بی نهایت زیاد، باریدن گرفت، گفتند در دو سه روز بیش از یک سال بارندگی شده است. سیلی ویرانگر به‌وجود آمد که از شمال کشور استان گلستان، شهرهای آق قلا و گمیشان و مازندران آغاز و بعد استان های غربی و جنوبی کشور مانند کرمانشاه، ایلام، فارس، خوزستان و لرستان را درگیر کرد.
دولت، ارگان های نظامی، هلال احمر و دستگاه های متولی خدمات اجتماعی موسسات مردم نهاد و مردم دلسوز بسیاری حداکثر تلاش کردند و امکاناتشان را به‌کار گرفتند تا جان هموطنان عزیز را حفظ کنند و تخریب ها و ویرانی ها را کاهش دهند. با وجود این سیلی بی سابقه شمال تا غرب و جنوب کشور را فرا گرفت و تخریب های فوق العاده زیادی ایجاد کرد تا جایی که روستاهای بسیاری زیر آب رفت.
در این میان هزاران سوال و چرا و تحلیل مطرح شد که آینده‌نگر نیستیم و به‌صورت روزانه تصمیم می گیریم و گفت و شنود هایی دیگر مطرح شد.
بازسازی آنچه از دست رفته فوق‌العاده پرهزینه، زمان‌بر و تاثر برانگیز است، آثار روحی و روانی آن بر جان مردم به‌خصوص بر کودکان به آسانی قابل ارزیابی و جبران نیست اگرچه هم مسئولان، هم مردم تلاش خود را کردند.
اما نکته افتخار آمیزی که مانند موارد مشابه در کشور خود را نشان داد، علاوه بر دستگاه های مسئول و نهاد های مردم نهاد، هر اهل خیری، هر آزاده ای و هر کس که احساس مسئولیت می کرد، دست به‌کار شد تا برای هموطنان آسیب دیده از سیل در حد وسع و توان خود کاری بکند و انجام داد.
در اینجا باید پرسید اگر تلاش های همگانی همه مسئولان، تشکل های مردم نهاد و حضور ایثار گرانه مردم نبود واقعا چه می شد؟ در جریان زلزله بم هم حضور مردمی به حدی بود که جاده بم کرمان بسته شد و باعث تاخیر بسیاری در کمک رسانی شد، در زلزله کرمانشاه نیز شاهد بودیم مردم بسیاری هرچه توانستند پشت خودروهایشان بارکردند و به سمت مناطق زلزله زده شتافتند، آنجا بود که با این سوال مواجه شدند که آورده های خود را به دست چه کسانی بسپارند؟ و چگونه آسیب دیده واقعی نیازمند را از غیر آن شناسائی کنند؟ هر چند متاسفانه هستند کسانی که حتی در چنین وضعیت وخیمی به دنبال سوء استفاده هستند.
پس فقط دستگاه های مسئول نیستند که نیازمند سازماندهی و تقسیم وظایف هستند در حقیقت این مردم‌اند که عاشقانه، دلسوزانه و بدون هیچ انتظاری با حداکثر فداکاری وارد صحنه عمل می شوند و ضروری ترین کار تعیین جایگاه و سازماندهی آنان است.
در این راستا چند نکته درس آموز را می‌توان به خاطر سپرد، به آن عمل کرد و آنچه بارها از زبان مردم جاری شده است را بار دیگر یاد‌آور می‌شوم:
- اطلاع رسانی صحیح به قصد جلب اعتماد مردم و شفاف سازی
- رعایت نظرات کارشناسان در انجام عملیات عمرانی و ساخت و ساز ها به قصد پیشگیری از حوادثی مثل سیل و زلزله
- تصمیم‌گیری به‌هنگام در فرصت طلائی
- تعیین اولویت‌های کمک رسانی
- تقسیم کار، تفویض اختیار، پشتیبانی و هدایت یاری رسانان
- تعیین جایگاه و مشارکت موسسات مردم نهاد
- تعیین سهم و حوزه عمل مردم و داوطلبان
- پرهیز از تکرار که کلام را بدون اثر می سازد و بی اعتمادی را افزایش می دهد.
