نوازش کلمات
«گزیده آثار نخستین کنگره شعر یتیم»
در سال 1399 با ایده و حمایت جناب آقای سیدناصر محمدسیدی بنیانگذار شبکه ملی خیریه های حامی ایتام، مشارکت موسسه خیریه عترت بوتراب، شبکه و همکاری چند دستگاه فرهنگی کشور اولین کنگره شعر یتیم برگزار گردید. برگزاری این کنگره مورد استقبال تعدادی از شعرای خوش قریحه کشور قرار گرفت و آثار متعددی از آنان به کنگره واصل و توسط کارگروهی از اهل فرهنگ و هنر مورد داوری قرار گرفت و برگزیدگان آن در مراسمی در تالار وحدت معرفی شدند و آثارشان قرائت گردید.
دبیرخانه شبکه ملی خیریه های حامی ایتام به منظور ارج نهادن به این اقدام شایسته فرهنگی تصمیم گرفت برخی از این آثار را در سایت شبکه جهت ملاحظه خیرین، نیکوکاران و افراد انسان دوست معرفی نماید در سرآغاز این اقدام فرهنگی ابتدا آثاری از شعرای ملی کشور درج می گردد و به تدریج سایر آثار نیز ارائه خواهد شد.
خدایا چنان کن سرانجام کار
تو خشنود باشی و ما رستگار
سعدی شیرازیشاعر قرن هفتم هجری
پـدر مـرده را ســایـه بــر ســـر فـکــن
ندانـی چـه بـودش فـرومانده سـخـت؟
چـو بینـی یتیـمی ســرافکــنده پیــش
یتیــم ار بگـــرید کــه نــازش خــرد؟
الا تــا نـگـــرید کـه عـــرش عظـــیم
به رحـمـت بکـن آبــش از دیـده پـاک
اگـر ســایـه خــود بـرفــت از ســرش
غـبـارش بیفـشــان و خــارش بکــن
بـود تــازه بی بـیـخ هـرگــز درخــت؟
مــده بوســه بـر روی فـرزنـد خویــش
وگــر خـشــم گـــیـرد کـه بـارش بـرد؟
بـلـرزد هـمــی چــون بگـــرید یتیــم
بـه شفقـت بیفشـانـش از چــهره خاک
تـو در ســایـه خــویـشــتـن پــرورش
پروین اعتصامیشاعر قرن چهاردهم هجری
روزی گـذشـت پـادشـهـی از گـذرگـهـی
پـرسـیـد زان مـیـانه یکـی کودک یتیـم
آن یک جواب داد چه دانیم ما که چیست
نزدیک رفـت پیـرزنی کوژ پشـت و گفت
ما را به رخت و چوب شبانی فریفته است
آن پارسـا که ده خرد و ملک، رهزن است
بر قطـره ی سرشـک یتیـمـان نظـاره کـن
پروین، به کجروان سخن از راستی چه سود
فریاد شـوق بر سر هـر کـوی و بام خاست
کاین تابناک چیست که بر تاج پادشاست
پیـداسـت آنقـدر کـه متاعـی گرانبهاست
این اشـک دیـده من و خون دل شماست
این گـرگ سـالهاست که با گـله آشناست
آن پادشـا که مال رعـیت خورد گـداسـت
تا بنگـری که روشنی گـوهـر از کـجاسـت
کو آنچنـان کـسی که نرنجد ز حرف راست
ملک الشعرای بهار
به کام من بر، یک چند گـشت گـیهان بـود
به ســایه ی پــدر اندر نهــاده بودم رخـت
بـدیـن زمـانـه مـرا روزگـار چونیـن گـشت
بـسـی گـرسـتـم در سـوگ آن بـزرگ پــدر
چو بود گـنج خرد، شـد نهان به خـاک سـیاه
بـرفــت و تـاخـتـن آورد رنـج بـر سـر مـن
ز رنـج و دردم آســوده بــود تـن، کـه مــرا
کـه بـا زمـانه مـرا عـهد بود و پیمـان بـود
پی دو نـان نـه مـرا ره به کـاخ دونـان بود
بــدان زمــانـه مــرا روزگـار چـونـان بـود
مگـو پـدر، کـه خـداوند بود و سلطـان بود
همیشـه گـنج بـه خـاک سـیاه پنهـان بود
غـمی نبود کـه جـز گـرد منـش جـولان بود
بـه رنـج دارو بــود و بـه درد درمـان بــود
محمد حسین بهجت تبریزی
مـــادری بـــود و دخـــتــر و پــســـری
دخــتـر از غــصـه ی پـــدر مـــســلــول
یک شـب آهــسـته، بـا کــنـایـه، طــبیب
مـــاه دیــگـــر کــه از ســـمـوم خـــزان
صـبـری ای بــاغـــبـان کـه بــرگ امــیـد
پـســر ایـن حــال را مـگـــر دریــافـــت
صـبح فــردا، دو دســت کوچــک طــفـل
آهـســتـه بـاز از بـغـل پـلـه ها گـذشـت
امـا گـرفـته دور و بــرش هــاله ای ســياه
در زنـدگـی مــا هــمه جــا وول مـيخـورد
پــســــرک از مـــی مــحـبـت مـسـت
پــدرش تــازه رفــتــه بـــود ز دســــت
گـفـت بـا مــادر ایــن نـخــواهـد رسـت!
بــرگ ها را بـــود بــه خـاک نـشــســت
خــواهـد از شــاخـه ی حــیـات گـسست
بـنگـــر ایـنـجــا چـه مــایه رقـت هـست
بــرگ ها را بــه شـــاخــه ها مــی بـست
در فـکر آش و ســبـزی بـيـمار خـويش بـود
او مـرده اسـت و باز پـرسـتار حـال مـاسـت
هـر کـنـج خـانه صحـنه ای از داستان اوست
نیما یوشیجشاعر قرن معاصر
روز بــیــسـت و نــهــم اردیــبــهشــت
هــیـچ از ایــن روز غــم افـزاتـر نـیـسـت
گــرچــه زیـن روز مــرا در هــمـه عــمــر
روز گـــویـــاتـــر و والاتـــر نــیــســت
لــیــک از ایــن روز نــمــــی آرم یــــاد
عــمـر مـن نــیز به یک جـا تـر نــیـسـت
مـــایـه بـگـــرفــت ز مــن مــردی کــاو
زو نـگـــاریــنــی زیـبــاتـــر نـیـســـت
پــدر مــن! بــه کــجــایـــی کـــه مــرا
جــز پــلاســیـنـی تـنـهـاتـــر نـیـســت
تــو بــه خـــواب آیــی ام و عــمــر مــرا
نـیـسـت روزیـش کـه شـیـداتـر نـیـسـت
تـو بـه مـن مـی گـفـتــی بـــیـنـا بــاش
کســی آســوده کــه بـیـنـــاتر نـیـســت
پـــدرم! روحــــم! جـــانــم! پــســــرت
گـــرچـه از او کـــس دانــاتـر نـیـســـت
نـیـســت هــیچ اش به کف و در رنج است
کــه از او رنـجــــی بــالاتـــر نـیــســـت
اوسـت درویشـی و هــیچ اش نه جــز ایـن
جــز غــمـت خــوب و دل آراتـر نـیـســت
محمد علی بهمنی
سـایه ای بــود و پنـاهـی بــود و نیسـت
سخـت دلتنگـم ، کـسی چـون مـن مـباد
گـفـتـنـش تلـخ اسـت و دیـدن تـلخ تـر
بــاورم شـــد ، ایــن مـــن نـــابــاورم
مــــــی بــرم او را کــــه آورده مـــــرا
مــی بـرم در خـــاک مــدفـونـش کــنم
راسـت مـیگویـم جـز ایـن منظـور نیسـت
مـثل مــن ده هــا تــن دیــگــر بــه راه
مــنـتـظــر تــا بــارشــان خــالی شـود
هــر یـکی هـمـصـحــبتی پـــیدا کــند
گـفتـنـش تــلخ اسـت و دیـدن تـلـخ تـر
شـانـه ام را تکـیه گـاهـی بـود و نیـسـت
ســوگ ، حــتی قسـمـت دشـمــن مــباد
هـسـت، نـاگــه نـیـسـت گــردد در نـظـر
روی دوش خـــویــش ، او را مـــی بـــرم
پـــاس ایــامــی کـــه پــــرورده مــــرا
از حـــساب خــویــش بیــرونــش کــنم
چــشم شــاعـر از حــواشــی دور نیســت
جـامـه هـاشـان مـثل دل هـاشـان ســیاه
نــوبـت نــشـخـــوار و نـقـــالی شـــود
صحبت از هــر جــا بـه جــز ایـنجــا کــند
خوش بـه حـالت ، خوش بـه حـالت ای پـدر
رضا اسماعیلی
مــهــربــانـی را بــیـــا بــاور کـــنـیـم
بــوی گــل بــاشــیم در جــان جــهـان
در مـجــال ســـبـز خـــلــوت بــا خــدا
در صــفـای کــوچــه هــای هـــمـدلـی
غــنـچـه هـــا را زیــر بــارانــی ز مــهـر
بــا شـکــوهـی ســبز، چــون روح بهـــار
خــنـده بـنــشــانــیـم بـر لـب هـای درد
در زمـــیــن، آیـیـنـــه انـســان شــویـم
از کـــرم دســـتـی بــچـــرخــانـیـم مـا
تــا خـــدا در چـــهــره مـــا بــنـگـــرد
دور بـــاد از مـــا فـــرو بـــندیم چـــشم
اشــک او، آیـیــنــه اشـک خـــداســـت
مــهــربـان بـاشــیم چــون روح نـســیـم
رنــگ شــادی در نـگـــاه یــک یــتــیــم
فـــطـرت آیــیــنــه را پــیــدا کـــنـیــم
آیــه هـــای عـــشــق را مــعـنا کــنـیــم
خــیـس لـبـخـنـد شــکــوفـایـی کــنـیـم
شـــهـر را ســـر ریـــز زیـــبــایی کـــنـیـم
مـــرهــمی بـــاشــیـم بـــر زخـم زمــیـن
افــتــخــاری نـیــســت بــالاتــر از ایــن
بـــر ســـر و روی غــــریــب یـک یــتـیـم
قــــصـــه انـــدوه او را بــشــــنــویــم
بـــر یــــتــیــم و دیـــده بـــارانــی اش
چـــیـن نـــیـانـدازیــم بـر پـیـشـانـی اش