یک بار دیگر دو تصادف اتوبوس به فاصله یک روز کام همه مردم را تلخ کرد، تلخ تر از تلخ،پیام های تسلیت روسای سه قوه نیز نمی تواند اندکی، این تلخی متاثر کننده غم انگیز را جبران کند. این تسلیت ها نه به خانواده های داغ دیده بلکه باید به مسئولین و دست اندرکاران و کسانی در سه قوه گفت که بدلیل نداشتن برنامه مناسب، نداشتن قوانین بازدارنده، نداشتن کار گزاران با احساس مسئولیت، باید پاسخ گوی این قبیل حواد‌ث تلخ باشند.

چگونه است که گواهی سلامت فنی به چنین اتوبوس هایی با نقص فنی آشکار داده می شود. چه گونه است که این همه جاده ناایمن ساخته می شود، باید به کسانی تسلیت گفت که مسئول این بی تدبیری ها ی غم انگیز هستند. باید عمل کرد ایشان بررسی و پاسخ گوی این فجایع باشند.

کسانی که از خبرنگاران دعوت سفر به منطقه دریاچه ارومیه کردندتا شاهد محصول برنامه ریزی واقدامات آنان باشند لیکن با سهل انگاری وبی تدبیری جان این عزیزان را به راننده و اتوبوسی سپردندکه هیچ شایستگی و صلاحیتی برای پذیرش چنین مسئولیتی سترگ نداشتند اینها باید احضار شوند و مورد باز خواست قرار گیرند. چگونه است که قوانین اجازه کار ورانندگی با چنین وسیله نقلیه ای نا ایمن می دهد؟

چرا مامورین کنترل کننده عبور و مرور در جاده ها مدارک سلامت فنی اتوبوس را با دقت و وسواس کنترل نکردند و اجازه سفر به چنین اتوبوسی دادند تا چنین فاجعه ای واقع شود؟

این افراد نیز باید مورد سوال قرار گیرند.

مسئولین بالاتر همه این موارد باید خودشان را مسئول جان عزیزان جان باخته بدانند و از خودشان بپرسند چه باید می کردند که نکردند؟ زیرا مسئولیت ایشان چند برابر کارگزاران ساده است.

در حادثه ای تلخ تر در اثر واژگونی اتوبوسی در جاده ای در استان یزد جان تعدادی از فرزندان عزیز این ملت که برای انجام خدمت مقدس سربازی حاضر شده بودند، فدای بی تدبیری، مسئولیت نشناسی، سهل انگاری و قصور عده ای نابخرد وظیفه نشناس شد که اکنون باید فرا خوانده شوند تا پاسخ گوی عملکرد خود باشند .

آری لیکن قبل از این افراد مسئولین بالادستی باید به خودشان بیایند و به خودشان تسلیت بگویند، که در وضع قوانین مدون باز دارنده و تامین کننده سلامت مردم ناتوان بوده اند و جاده های ایمن نساختند وکارگزاران امین و مسئولیت شناس بکار نگماشتند .

این یک فاجعه ملی دهشتناک است که در جاده های کشور سالیانه ۲۶۰۰۰ نفر کشته می شوند و چند برابر آن مصدوم و معلول می شوند .

نمی شود گفت همه اینها برای جان خود ارزش قائل نبودند و سهل انگاری کردند. این موضوعی بسیار تلخ است که متاسفانه هر سال تکرار می شود و اقدامی اساسی برای پیشگیری از آن نمی شود که اگر می شد این همه جان ارزشمند را از دست نمی دادیم .

در این موضوع همه قوا مسئولند، هم در حوزه قانون گذاری، هم در حوزه انتظامی و قضایی و هم قوه مجریه که مسئولیت مستقیم و مستمر و حداکثری دارد .

آقایان مسئول نگاهی به آمار تلفات جاده ای در سایر کشورها بیندازید و با آمار جان باختگان جاده ای در کشور خودمان مقایسه کنید و بیندیشید که چه باید می کردید که نکردید، و چه تکلیفی برای پیشگیری از این فجایع تلخ تر از تلخ دارید والسلام .

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         نبی‌الله عشقی‌ثانی

                                                                                                                                                                                عضو شبکه ملی خیریه های حامی ایتام

https://www.pishkhan.com/Archive/1400/04/14000405/ArmanMeli651141109710948525367202.pdf